Son yıllarda Türkiye’de artış gösteren orman yangınları, yalnızca ekosistem üzerinde değil, aynı zamanda su kaynakları üzerinde de ciddi tehditler oluşturmaktadır. Ormanlar; yağış rejiminin düzenlenmesi, yer altı sularının beslenmesi ve erozyonun önlenmesi gibi işlevleriyle doğal su döngüsünün en kritik bileşenlerinden biridir.
Yangınlarla tahrip olan orman alanlarında bitki örtüsünün yok olması, toprağın geçirgenlik özelliğini zayıflatmakta ve suyun yer altına süzülmesini engellemektedir. Bu durum, yer altı su rezervlerinin azalmasına, yüzey akışının artmasına ve beraberinde sel risklerinin yükselmesine neden olmaktadır. Ayrıca, yanmış alanlarda erozyon hızlanmakta; toprağın besleyici kapasitesi düştüğü için doğal yenilenme süreci yavaşlamaktadır.
Türkiye’nin birçok bölgesinde aynı dönemde kuraklık ve su kıtlığı sorunlarının ortaya çıkması, ormanların su güvenliği açısından ne denli stratejik bir role sahip olduğunu göstermektedir. Orman ekosistemlerinin kaybı, özellikle iklim değişikliğinin etkilerinin yoğun olarak hissedildiği bu dönemde, suyun sürdürülebilir yönetimini daha da kritik hale getirmektedir.
Atık su arıtma tesisleri, bu noktada yalnızca endüstriyel ve kentsel kirliliğin azaltılmasına hizmet etmekle kalmayıp, aynı zamanda suyun yeniden kullanımını mümkün kılarak doğal kaynaklar üzerindeki baskıyı da azaltmaktadır. Doğal döngünün en önemli unsurlarından biri olan suyun korunması, hem ormanların iyileşme sürecine katkı sağlamakta hem de gelecekte benzer krizlerin etkilerini hafifletmektedir.
Ormanların korunması ile suyun sürdürülebilir yönetimi birbirini tamamlayan iki unsur olup, ekolojik denge ve toplumsal yaşamın devamlılığı açısından bütüncül bir yaklaşımla ele alınmalıdır.